ای بحر! ببین خشکی آن لبها را
ای آب! در آتش منشان سقا را
تا گلو گریه کند، بُغض فراهم شده است
چشمها بس که مُطَهَّر شده، زمزم شده است
آنکه با مرگِ خود احیای فضیلت میخواست
زندگی را همه در سایۀ عزّت میخواست
شب در سکوت کوچه بسی راه رفته بود
امواج مد واقعه تا ماه رفته بود
