سر و پای برهنه میبرند آن پیر عاشق را
که بر دوشش نهاده پرچم سوگ شقایق را
او هست ولی نگاهِ باطل از ماست
دیوارِ بلندِ در مقابل از ماست
در مطلع شعر تو نچرخانده زبان را
لطف تو گرفت از من بیچاره امان را
شب در سکوت کوچه بسی راه رفته بود
امواج مد واقعه تا ماه رفته بود
