سر و پای برهنه میبرند آن پیر عاشق را
که بر دوشش نهاده پرچم سوگ شقایق را
در مطلع شعر تو نچرخانده زبان را
لطف تو گرفت از من بیچاره امان را
فکری به حال ماهی در التهاب کن
بابا برای تشنگی من شتاب کن
شب در سکوت کوچه بسی راه رفته بود
امواج مد واقعه تا ماه رفته بود
