جعفر عباسی | شعر هیأت

خورشیدِ دانایی

تو را همراه خود آورده‌اند از شرق باران‌ها
تو را ای زادهٔ شرقی‌ترین خورشید دوران‌ها

امام جواد علیه‌السلام

سرانجام

غزل

فصل فریب است...

خفته‌ست آیا غیرت این بوم و بر؟ نه
افتاده است از دست ما تیغ و سپر؟ نه

شعر پایداری

غزل

سلامِ صبح

پر می‌کشند تا به هوای تو بال‌ها
گم می‌شوند در افق تو خیال‌ها

پیامبر اعظم صلوات‌الله‌علیه‌وآله

سرانجام

غزل

بی‌نام و نشان‌ها

بستند حجله در میان آسمان‌ها
با خون سربازان ما رنگین‌کمان‌ها

شهدا

سرانجام

غزل

امیر صف‌شکن

بی تو می‌ماند فقط رنج عبادت‌هایشان
بی‌اطاعت از تو بیهوده‌ست طاعت‌هایشان

امام حسن مجتبی علیه‌السلام

سرانجام

غزل

شوق زیارت

کشیدی بر سر و رویم خودت دست عنایت را
کشاندی سمت خود، دادی به من پای لیاقت را

زیارت اربعین

سرانجام

غزل

ایرانِ من

بختت بلند باد و بلندا ببینمت!
ایرانِ من مباد که تنها ببینمت!

انقلاب اسلامی

غزل

سیل محبت‌ها

به رغم صخره، جاری‌تر شده سیل محبت‌ها
و دارد بیشتر قد می‌کشد رود ارادت‌ها

پیامبر اعظم صلوات‌الله‌علیه‌وآله

غزل

مُعِزّالمؤمنین

کرامت مثل یک جرعه‌ست از پیمانۀ جانش
سخاوت لقمه‌ای از سادگی سفرۀ نانش..

امام حسن مجتبی علیه‌السلام

سرانجام

غزل

حنجرۀ فاطمی

می‌رود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یک‌تنه از دوش حرم بردارد

حضرت علی اکبر علیه‌السلام

به سیما محمد(ص) به سیرت پیمبر

مثنوی

حسینِ صبح

مدینه، بصره، کوفه، شام، حتی مکه خوابیده‌ست
نشانی نیست از اسلام و هر چه هست پوسیده‌ست

امام حسین علیه‌السلام

سرانجام

غزل

حیات طیبه

چه خوب، مرگ خریدار زندگانی توست
حیات طیبه تصویر نوجوانی توست

حضرت قاسم علیه‌السلام

سرانجام

مثنوی

لهجۀ صبح

چه آشناست صدایی که رنگ غربت داشت
و دفتر لب او از پدر روایت داشت

حضرت فاطمه علیهاالسلام

غزل

چراغ کتاب

نشست یک دو سه خطّی مرا نصیحت کرد
مرا چو دوست به راه درست دعوت کرد

امام علی علیه‌السلام

سرانجام

قصیده‌واره