جعفر عباسی | شعر هیأت

ایرانِ من

بختت بلند باد و بلندا ببینمت!
ایرانِ من مباد که تنها ببینمت!

انقلاب اسلامی

غزل

سیل محبت‌ها

به رغم صخره، جاری‌تر شده سیل محبت‌ها
و دارد بیشتر قد می‌کشد رود ارادت‌ها

پیامبر اعظم صلوات‌الله‌علیه‌وآله

غزل

مُعِزّالمؤمنین

کرامت مثل یک جرعه‌ست از پیمانۀ جانش
سخاوت لقمه‌ای از سادگی سفرۀ نانش..

امام حسن مجتبی علیه‌السلام

غزل

حنجرۀ فاطمی

می‌رود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یک‌تنه از دوش حرم بردارد

حضرت علی اکبر علیه‌السلام

مثنوی

حسینِ صبح

مدینه، بصره، کوفه، شام، حتی مکه خوابیده‌ست
نشانی نیست از اسلام و هر چه هست پوسیده‌ست

امام حسین علیه‌السلام

غزل

حیات طیبه

چه خوب، مرگ خریدار زندگانی توست
حیات طیبه تصویر نوجوانی توست

حضرت قاسم علیه‌السلام

مثنوی

لهجۀ صبح

چه آشناست صدایی که رنگ غربت داشت
و دفتر لب او از پدر روایت داشت

حضرت فاطمه علیهاالسلام

غزل

چراغ کتاب

نشست یک دو سه خطّی مرا نصیحت کرد
مرا چو دوست به راه درست دعوت کرد

امام علی علیه‌السلام

سرانجام

قصیده‌واره