عمری به اسارت تو بودم ای مرگ
لرزان ز اشارت تو بودم ای مرگ
نمی ز دیده نمیجوشد اگرچه باز دلم تنگ است
گناه دیدۀ مسکین نیست، کُمیت عاطفهها لنگ است
آه میکشم تو را با تمام انتظار
پر شکوفه کن مرا، ای کرامت بهار
دلم شور میزد مبادا نیایی
مگر شب سحر میشود تا نیایی
