آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
ای قوم به حج آمده در خویش نپایید
از خود به‌درآیید که مهمان خدایید
دل را به نور عشق صفا می‌دهد نماز
جان را به ياد دوست جلا می‌دهد نماز
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
بهار آمد بهار من نیامد
گل آمد گل‌عذار من نیامد
