مشفق کاشانی

عباس کی‌منش مشهور به «مشفق کاشانی» ۱ مرداد ۱۳۰۴ در کاشان چشم به جهان گشود. پس از اخذ مدرک کارشناسی‌ارشد حسابداری از دانشگاه تهران، به تدریس در آموزش و پرورش مشغول شد. وی به مدت ۲۰ سال عضو شورای شعر دفتر موسیقی وزارت ارشاد بود و تا پایان عمر ریاست آن را بر عهده داشت. او همچنین ریاست هیئت‌مدیرۀ انجمن شاعران ایران را نیز عهده‌دار بود. مشفق، مشوق سهراب سپهری برای سرودن و نخستین مربی او بوده است. همایش‌های مختلفی برای تجلیل از او برگزار شده و یکی از خیابان‌های تهران به نام او ثبت شده است. او در ۲۸ دی ۱۳۹۳ از دنیا رفت و در بهشت زهرا(علیهاالسلام) به خاک سپرده شد. «مصرع اول»، «دیباچه تقدیر»، «سیرنگ»، «صلای غم» برخی از مجموعه اشعار او است.

مشفق کاشانی

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟ میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

فتح نزدیک است وقتی مرد میدان حمزه باشد خصم خاموش است وقتی شیر غرّان حمزه باشد

همیشه در میان شادی و غم دوستت دارم چه شعبان‌المعظم، چه محرّم دوستت دارم

شش روز بعد، همهمه پایان گرفته بود در خاک، حسّ شعله‌وری جان گرفته بود

مجنون تو کوه را ز صحرا نشناخت ‌ دیوانۀ عشق تو سر از پا نشناخت

عالم همه خاک کربلا بایدمان پیوسته به لب، خدا خدا! بایدمان

سراپا اگر زرد و پژمرده‌ایم ولی دل به پاییز نسپرده‌ایم

نه در توصیف شاعر‌ها، نه در آواز عشّاقی تو افزون‌تر از اندیشه، فراوان‌تر از اغراقی

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟
میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند
به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان
بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز
چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

فتح نزدیک است وقتی مرد میدان حمزه باشد
خصم خاموش است وقتی شیر غرّان حمزه باشد

همیشه در میان شادی و غم دوستت دارم
چه شعبان‌المعظم، چه محرّم دوستت دارم

شش روز بعد، همهمه پایان گرفته بود
در خاک، حسّ شعله‌وری جان گرفته بود

مجنون تو کوه را ز صحرا نشناخت ‌
دیوانۀ عشق تو سر از پا نشناخت

عالم همه خاک کربلا بایدمان
پیوسته به لب، خدا خدا! بایدمان

سراپا اگر زرد و پژمرده‌ایم
ولی دل به پاییز نسپرده‌ایم

نه در توصیف شاعر‌ها، نه در آواز عشّاقی
تو افزون‌تر از اندیشه، فراوان‌تر از اغراقی