کودکی سوخت در آتش به فغان، هیچ نگفت
مادری ساخت به اندوه نهان، هیچ نگفت
به رغم سیلی امواج، صخره‌وار بایست
در این مقابله چون کوه استوار بایست!
کوه عصیان به سر دوش کشیدم افسوس
لذت ترک گنه را نچشیدم افسوس
آه می‌کشم تو را با تمام انتظار
پر شکوفه کن مرا، ای کرامت بهار
