ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لب‌تشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییده‌ست
بر خاک پگاه کوچکی روییده‌ست
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد
بی‌تاب‌تر از جانِ پریشان در تب
بی‌خواب‌تر از گردش هذیان بر لب
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بی‌کفنت را
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
