آن روز با لبخند تا خورشید رفتی
امروز با لبخند برگشتی برادر
او هست ولی نگاهِ باطل از ماست
دیوارِ بلندِ در مقابل از ماست
گفتم سر آن شانه گذارم سر خود را
پنهان کنم از چشم تو چشم تر خود را
غزل عشق و آتش و خون بود که تو را شعر نینوا می‌کرد
و قلم در غروب دلتنگی، شرح خونین ماجرا می‌کرد
پرنده کوچ نکرده‌ست زیر باران است
اگرچه سنگ ببارد وگرچه طوفان است
