ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
بیدل و خسته در این شهرم و دلداری نیست
غم دل با که توان گفت که غمخواری نیست
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
غزل عشق و آتش و خون بود که تو را شعر نینوا می‌کرد
و قلم در غروب دلتنگی، شرح خونین ماجرا می‌کرد
این چه خروشی‌ست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
