کمر بر استقامت بسته زینب
که یک‌دم هم ز پا ننشسته زینب
گر بر سر نفس خود امیری، مردی
ور بر دگری نکته نگیری، مردی
دل گفت مرا علم لَدُنّی هوس است
تعلیمم کن اگر تو را دسترس است
نوای کاروانت را شنیدم
دوباره سوی تو با سر دویدم
ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لب‌تشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییده‌ست
بر خاک پگاه کوچکی روییده‌ست
بی‌تاب‌تر از جانِ پریشان در تب
بی‌خواب‌تر از گردش هذیان بر لب
بیاور با خودت نور خدا را
تجلی‌های مصباح الهدی را
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
