سر و پای برهنه میبرند آن پیر عاشق را
که بر دوشش نهاده پرچم سوگ شقایق را
مشتاق و دلسپرده و ناآرام
زین کرد سوی حادثه مَرکب را
گفته بودی که به دنیا ندهم خاک وطن را
بردهام تا بسپارم به دم تیر بدن را
در مطلع شعر تو نچرخانده زبان را
لطف تو گرفت از من بیچاره امان را
