تویی که نام تو در صدر سربلندان است
هنوز بر سر نی چهرۀ تو خندان است
می‌گریم از غمی که فزون‌تر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
به تعداد نفوس خلق اگر سوی خدا راه است
همان‌قدر انتخاب راه دشوار است و دلخواه است
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بی‌کفنت را
