ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
پیشانی‌ات
از میان دیوار می‌درخشد
لحظه‌اى در خود فنا شو تا بقا پيدا كنى
از منيّت‌ها جدا شو تا منا پيدا كنى
اگر خواهی ای دل ببینی خدا را
نظر کن تو آیینۀ حق‌نما را
به گونۀ ماه
نامت زبانزد آسمان‌ها بود
این چه خروشی‌ست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
