عالمى سوخته از آتش آهِ من و توست
این در سوخته تا حشر گواهِ من و توست
آزادگی ز منّت احسان رمیدن است
قطع امید، دست طلب را بریدن است
پیری رسید و مستی طبع جوان گذشت
ضعف تن از تحمّل رطل گران گذشت
شب در سکوت کوچه بسی راه رفته بود
امواج مد واقعه تا ماه رفته بود
