ای آینه‌دار پنج معصوم!
در بحر عفاف، دُرّ مکتوم
یکی این‌سان، یکی این‌گونه باید
که شام و کوفه را رسوا نماید
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بی‌تابت چه دیدند؟
رخصت بده از داغ شقایق بنویسم
از بغض گلوگیر دقایق بنویسم
آرامشی به وسعت صحراست مادرم
اصلاً گمان کنم خودِ دریاست مادرم
