سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
آماده‌اند، گوش به فرمان، یکی یکی
تا جان نهند بر سر پیمان یکی یکی
پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
