علی‌اصغر شیری

علی‌اصغر شیری در شهریور سال ۱۳۶۴ در ماه‌نشان زنجان متولد شد. وی در کودکی به همراه خانواده به قم مهاجرت کرد و تحصیلات خود را در این شهر گذراند. شیری اکنون دانشجوی کارشناسی ارشد ادبیات فارسی در دانشگاه قم است. او از نوجوانی به شعر علاقه داشت و به گفته خودش سرودن را با شعر آیینی ترکی در هیآت آغاز کرده است. وی درجشنواره‌ها و کنگره‌های مختلف ملی برگزیده شده است و اکنون به تدریس در آموزش و پرورش اشتغال دارد. «به زبان مادری» و «لب‌خوانی» دو اثر اوست.

علی‌اصغر شیری

آماده‌اند، گوش به فرمان، یکی یکی تا جان نهند بر سر پیمان یکی یکی

غم داغ تو را با هیچ‌کس دیگر نخواهم گفت برایت روضه می‌خوانم ولی از سر نخواهم گفت

به همین زودی از این دشت سپیدار بروید یا لثارات حسین از لب نیزار بروید

شگفتا راه عشق است این، که مرد جاده می‌خواهد حریفی پاک‌باز و امتحان پس‌داده می‌خواهد

از مرز رد شدیم ولی با مصیبتی با پرچم سیاه به همراه هیأتی

کمک کنید به نوباوگان جنگ‌زده به آهوان هراسیدۀ پلنگ‌زده

قلبی شکست و دور و برش را خدا گرفت نقاره می‌زنند... مریضی شفا گرفت

دل نیست این‌که دارم گنجینهٔ غم توست بیگانه باد با غیر این دل که محرم توست

مژده، ای دل که مسیحا نفسی می‌آید که ز انفاس خوشش بوی کسی می‌آید

شيعيان! ديگر هواى نينوا دارد حسين روى دل با كاروان كربلا دارد حسين‏

سرت اگر چه در آن روز رفت بر سرِ نی نخورد دشمنت اما جُوِی ز گندم ری

مجنون تو کوه را ز صحرا نشناخت ‌ دیوانۀ عشق تو سر از پا نشناخت

آماده‌اند، گوش به فرمان، یکی یکی
تا جان نهند بر سر پیمان یکی یکی

غم داغ تو را با هیچ‌کس دیگر نخواهم گفت
برایت روضه می‌خوانم ولی از سر نخواهم گفت

به همین زودی از این دشت سپیدار بروید
یا لثارات حسین از لب نیزار بروید

شگفتا راه عشق است این، که مرد جاده می‌خواهد
حریفی پاک‌باز و امتحان پس‌داده می‌خواهد

از مرز رد شدیم ولی با مصیبتی
با پرچم سیاه به همراه هیأتی

کمک کنید به نوباوگان جنگ‌زده
به آهوان هراسیدۀ پلنگ‌زده

قلبی شکست و دور و برش را خدا گرفت
نقاره می‌زنند... مریضی شفا گرفت

دل نیست این‌که دارم گنجینهٔ غم توست
بیگانه باد با غیر این دل که محرم توست

مژده، ای دل که مسیحا نفسی می‌آید
که ز انفاس خوشش بوی کسی می‌آید

شيعيان! ديگر هواى نينوا دارد حسين
روى دل با كاروان كربلا دارد حسين‏

سرت اگر چه در آن روز رفت بر سرِ نی
نخورد دشمنت اما جُوِی ز گندم ری

مجنون تو کوه را ز صحرا نشناخت ‌
دیوانۀ عشق تو سر از پا نشناخت