علی‌اصغر شیری

علی‌اصغر شیری شهریور ۱۳۶۴ در ماه‌نشان زنجان متولد شد. وی در کودکی همراه خانواده به قم مهاجرت کرد و تحصیلات خود را در این شهر گذراند. او از نوجوانی به شعر علاقه داشت و به گفته خودش سرودن را با شعر آیینی ترکی در هیآت آغاز کرده است. وی در جشنواره‌ها و کنگره‌های مختلفی برگزیده شده است. تحصیلات دانشگاهی وی در رشته زبان و ادبیات فارسی است و اکنون به تدریس در آموزش و پرورش اشتغال دارد. «به زبان مادری»، «لب‌خوانی» و «کتیبه تاک» سه مجموعه شعر او است.

علی‌اصغر شیری

زهرای حزین، ز گرد راه آمده بود جبریل، غریق اشک و آه آمده بود

من به غم‌های تو محتاج‌تر از لبخندم من به این ناله به این اشک، ارادتمندم

شادی هر دو جهان بی‌تو مرا جز غم نیست جنت بی‌تو عذابش ز جهنم کم نیست

روز تشییع پیکر پاکش همه جا غرق در تلاطم بود

تو را همراه خود آورده‌اند از شرق باران‌ها تو را ای زادهٔ شرقی‌ترین خورشید دوران‌ها

نشستم پیش او از خاک و از باران برایم گفت خدا را یاد کرد، از خلقت انسان برایم گفت

گاهی اگر با ماه صحبت کرده باشی از ما اگر پیشش شکایت کرده باشی

ای که به عشقت اسیر، خیلِ بنی‌آدم‌اند! سوختگان غمت، با غم دل خُرّم‌اند

مگر یتیم نبودی خدا پناهت داد خدا که در حرم امن خویش راهت داد

من غم و مهر حسین با شیر از مادر گرفتم روز اول کآمدم دستور تا آخر گرفتم

به جهان خرّم از آنم که جهان خرم از اوست عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست

چه جمعه‌ها که یک به یک غروب شد، نیامدی چه بغض‌ها که در گلو رسوب شد، نیامدی

زهرای حزین، ز گرد راه آمده بود
جبریل، غریق اشک و آه آمده بود

من به غم‌های تو محتاج‌تر از لبخندم
من به این ناله به این اشک، ارادتمندم

شادی هر دو جهان بی‌تو مرا جز غم نیست
جنت بی‌تو عذابش ز جهنم کم نیست

روز تشییع پیکر پاکش
همه جا غرق در تلاطم بود

تو را همراه خود آورده‌اند از شرق باران‌ها
تو را ای زادهٔ شرقی‌ترین خورشید دوران‌ها

نشستم پیش او از خاک و از باران برایم گفت
خدا را یاد کرد، از خلقت انسان برایم گفت

گاهی اگر با ماه صحبت کرده باشی
از ما اگر پیشش شکایت کرده باشی

ای که به عشقت اسیر، خیلِ بنی‌آدم‌اند!
سوختگان غمت، با غم دل خُرّم‌اند

مگر یتیم نبودی خدا پناهت داد
خدا که در حرم امن خویش راهت داد

من غم و مهر حسین با شیر از مادر گرفتم
روز اول کآمدم دستور تا آخر گرفتم

به جهان خرّم از آنم که جهان خرم از اوست
عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست

چه جمعه‌ها که یک به یک غروب شد، نیامدی
چه بغض‌ها که در گلو رسوب شد، نیامدی