علی‌اصغر شیری

علی‌اصغر شیری شهریور ۱۳۶۴ در ماه‌نشان زنجان متولد شد. وی در کودکی همراه خانواده به قم مهاجرت کرد و تحصیلات خود را در این شهر گذراند. او از نوجوانی به شعر علاقه داشت و به گفته خودش سرودن را با شعر آیینی ترکی در هیآت آغاز کرده است. وی در جشنواره‌ها و کنگره‌های مختلفی برگزیده شده است. تحصیلات دانشگاهی وی در رشته زبان و ادبیات فارسی است و اکنون به تدریس در آموزش و پرورش اشتغال دارد. «به زبان مادری»، «لب‌خوانی» و «کتیبه تاک» سه مجموعه شعر او است.

علی‌اصغر شیری

در سوگ نشسته‌ایم با رختِ امید جاری شده در رگ رگِ ما خونِ شهید

دلت را داغ‌ها در بر کشیدند به خون و خاک و خاکستر کشیدند

به رغم زخم زبان‌ها به غم، عنان ندهم ز کف، قرار خود از طعن طاعنان ندهم

بعید نیست غمت همچنان شهید بگیرد بگیرد و همه جا باز بوی عید بگیرد

دوباره فتنه شد و مردم امتحان دادند و باز درس بزرگی به دشمنان دادند

خفته‌ست آیا غیرت این بوم و بر؟ نه افتاده است از دست ما تیغ و سپر؟ نه

ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی نروم جز به همان ره که توأم راهنمایی

به دست شعله‌های شمع دادم دامن خود را مگر ثابت کنم پروانه‌مسلک بودن خود را

آری همین امروز و فردا باز می‌گردیم ما اهل آنجاییم، از اینجا باز می‌گردیم

شعله باش اما چنین بر آشیان خود مزن دود کن خود را ولی در دودمان خود مزن

راه گم کردم، چه باشد گر به‌راه آری مرا؟ رحمتی بر من کنی و در پناه آری مرا؟

سوختیم از داغ غفلت، سوختیم ای خام‌ها! دانه‌ها را چیده‌اند اما به سوی دام‌ها

در سوگ نشسته‌ایم با رختِ امید
جاری شده در رگ رگِ ما خونِ شهید

دلت را داغ‌ها در بر کشیدند
به خون و خاک و خاکستر کشیدند

به رغم زخم زبان‌ها به غم، عنان ندهم
ز کف، قرار خود از طعن طاعنان ندهم

بعید نیست غمت همچنان شهید بگیرد
بگیرد و همه جا باز بوی عید بگیرد

دوباره فتنه شد و مردم امتحان دادند
و باز درس بزرگی به دشمنان دادند

خفته‌ست آیا غیرت این بوم و بر؟ نه
افتاده است از دست ما تیغ و سپر؟ نه

ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی
نروم جز به همان ره که توأم راهنمایی

به دست شعله‌های شمع دادم دامن خود را
مگر ثابت کنم پروانه‌مسلک بودن خود را

آری همین امروز و فردا باز می‌گردیم
ما اهل آنجاییم، از اینجا باز می‌گردیم

شعله باش اما چنین بر آشیان خود مزن
دود کن خود را ولی در دودمان خود مزن

راه گم کردم، چه باشد گر به‌راه آری مرا؟
رحمتی بر من کنی و در پناه آری مرا؟

سوختیم از داغ غفلت، سوختیم ای خام‌ها!
دانه‌ها را چیده‌اند اما به سوی دام‌ها