شکست باورت، ای کوه! پشت خنجر را
نشاند در تب شک، غیرت تو باور را
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بی‌کفنت را
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
