او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
چه خوش باشد که راه عاشقی تا پای جان باشد
خصوصاً پای فرزند علی هم در میان باشد
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بی‌کفنت را
زره پوشیده از قنداقه، بی‌شمشیر می‌آید
شجاعت ارث این قوم است، مثل شیر می‌آید
