خودش را وارث أرض مقدس خوانده، این قابیل
جهان وارونه شد؛ این‌بار با سنگ آمده هابیل
لب خشک و داغی که در سینه دارم
سبب شد که گودال یادم بیاید
خدا قسمت کند با عشق عمری همسفر بودن
شریک روزهای سخت و شب‌های خطر بودن
ای صبر تو چون كوه در انبوهی از اندوه
طوفانِ برآشفتهٔ آرام وزیده
وقت است که از چهرۀ خود پرده گشایی
«تا با تو بگویم غم شب‌های جدایی»
