دارد به دل صلابت کوه شکیب را
از لحظه‌ای که بوسه زده زخم سیب را
قریه در قریه پریشان شده عطر خبرش
نافۀ چادر گلدار تو با مُشک تَرَش
با سر رسیده‌ای! بگو از پیکری كه نیست
از مصحف ورق‌ورق و پرپری كه نیست
رباعی گفتی و تقدیم سلطان غزل کردی
معمای ادب را با همین ابیات حل کردی
زن، رشک حور بود و تمنّای خود نداشت
چون آسمان نظر به بلندای خود نداشت
