میرود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یکتنه از دوش حرم بردارد
و کاش مرد غزلخوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
آبی برای رفع عطش، در گلو نریخت
جان داد تشنهکام و به خاک آبرو نریخت
رُخش چه صبح ملیحی، لبش چه آب حیاتی
علی اکبر لیلاست بَه چه شاخه نباتی
