ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
پا گرفته در دلم، آتشی پنهان شده
بند بندم آتش و سینه آتش‌دان شده
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست
