چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
با کعبه وداع آخرین بود و حسین
چون اهل حرم، کعبه غمین بود و حسین
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست
فکری به حال ماهی در التهاب کن
بابا برای تشنگی من شتاب کن
شب در سکوت کوچه بسی راه رفته بود
امواج مد واقعه تا ماه رفته بود
