دنیای کلام تو جهان برکات است
عمری‌ست جهان ریزه‌خور این کلمات است
ای قوم به حج آمده در خویش نپایید
از خود به‌درآیید که مهمان خدایید
در مطلع شعر تو نچرخانده زبان را
لطف تو گرفت از من بیچاره امان را
گل، دفتر اسرار خداوند گشوده‌ست
صحرا ورق تازه‌ای از پند گشوده‌ست
