ای صبح که خورشید به شام تو گریست
آفاق به پاس احترام تو گریست
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
از علم شود مرد خدا حق‌بین‌تر
عطر نفسش ز باغِ گل رنگین‌تر
آنان که به کار عشق، بودند استاد
کردند «ز دست دیده و دل فریاد»
با شمعِ گمان، به صبح ایمان نرسد
بی‌جوششِ جان، به کوی جانان نرسد
سرچشمۀ فیض، آرزو کن به دعا
تحصیل امید و آبرو کن به دعا
