رضا حاج‌حسینی

رضا حاج‌حسینی ۸ آبان ۱۳۶۴ در اصفهان چشم به جهان گشود. کودک بود که خانواده‌اش به قم مهاجرت کردند. او پس از گذراندن مقطع متوسطه وارد حوزۀ علمیه شد. با اتمام سطح یک حوزه، ملبّس به لباس روحانیت شد و فعالیت تبلیغی خود را آغاز کرد. حاج‌حسینی حین تحصیل در سطوح عالی حوزه، با راه‌اندازی «کانون فرهنگی تبلیغی انتظار» و اعزام گروه‌های تبلیغی به نقاط مختلف کشور، به فعالیت‌های خود ادامه داد. وی سرودن را از سال ۱۳۸۹ به طور جدّی آغاز کرد و آشنایی با برنامۀ «شب‌های شعر حجره»، بسیار بر روند شاعری‌اش تأثیر گذاشت. وی برگزیده ویژۀ جشنواره بین‌المللی شعر حوزه «اشراق» است.

رضا حاج‌حسینی

هیچ مردی در جهان مانند پیغمبر که نیست هیچ بختی بهتر از پیوند پیغمبر که نیست

چه سخت است داغ علمدار دیدن غم یار، در اوج پیکار دیدن

با چفیه و جلیقه و قرآن شهید شد یعنی که در میانهٔ میدان شهید شد

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله! خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟ میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

به جهان خرّم از آنم که جهان خرم از اوست عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست

درخت، جلوۀ هموارۀ بهاران بود اگرچه هر برگش قصۀ زمستان بود

دارد دل و دین می‌برد از شهر شمیمی افتاده نخ چادر او دست نسیمی

از رفتن دل نیست خبر اهل وفا را آن کس که تو را دید نداند سر و پا را

آمد عروس حجلۀ خورشید در شهود در کوچه‌ای نشست که سر منزل تو بود

دل سراپردۀ محبت اوست دیده آیینه‌دار طلعت اوست...

هیچ مردی در جهان مانند پیغمبر که نیست
هیچ بختی بهتر از پیوند پیغمبر که نیست

چه سخت است داغ علمدار دیدن
غم یار، در اوج پیکار دیدن

با چفیه و جلیقه و قرآن شهید شد
یعنی که در میانهٔ میدان شهید شد

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله!
خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟
میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند
به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

به جهان خرّم از آنم که جهان خرم از اوست
عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست

درخت، جلوۀ هموارۀ بهاران بود
اگرچه هر برگش قصۀ زمستان بود

دارد دل و دین می‌برد از شهر شمیمی
افتاده نخ چادر او دست نسیمی

از رفتن دل نیست خبر اهل وفا را
آن کس که تو را دید نداند سر و پا را

آمد عروس حجلۀ خورشید در شهود
در کوچه‌ای نشست که سر منزل تو بود

دل سراپردۀ محبت اوست
دیده آیینه‌دار طلعت اوست...