سیدعبدالوهّاب (نشاط) اصفهانی

سیدعبدالوهّاب نشاط اصفهانی سال ۱۱۷۵ ه.ق در اصفهان متولد شد و پدربزرگش حاکم اصفهان بود. او از کودکی به تحصیل علوم دینی، حکمت و ریاضی پرداخت و جزو خوشنویسان صاحب‌نام عصر خود به شمار می‌آید. پس از مهاجرت به تهران به دربار فتحعلی‌شاه قاجار راه یافت و با لقب «معتمدالدوله» به سرپرستی تشکیلات اداری منصوب شد و بیشتر فرامین رسمی، نامه‌های خصوصی شاه و عقدنامه‌ها با خط او نوشته می‌شد. از وی به‌عنوان نخستین وزیر امور خارجه ایران یاد می‌شود که در سفری به پاریس با ناپلئون ملاقات کرده است و در برخی از جنگ‌های داخلی سرپرستی سپاه را بر عهده داشته است. نشاط از هواداران مکتب بازگشت بود و با تأسیس انجمن ادبی نشاط، گامی در جهت احیای سبک شعری قدما برداشت. او در سال ۱۲۴۴ ه.ق درگذشت. مجموعه اشعار او در کتابی با نام «گنجینه» به چاپ رسیده است.

سیدعبدالوهّاب (نشاط) اصفهانی

هیچ مردی در جهان مانند پیغمبر که نیست هیچ بختی بهتر از پیوند پیغمبر که نیست

چه سخت است داغ علمدار دیدن غم یار، در اوج پیکار دیدن

با چفیه و جلیقه و قرآن شهید شد یعنی که در میانهٔ میدان شهید شد

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله! خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟ میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

عمری‌ست که دم‌به‌دم علی می‌گویم در حال نشاط و غم علی می‌گویم

در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی

کربلای عمر هرکس بی‌گمان خواهد رسید روز عاشورای ما هم یک زمان خواهد رسید

زآن یار دل‌نوازم شُکری‌ست با شکایت گر نکته‌دان عشقی، بشنو تو این حکایت

نه از جرم و عقاب خود می‌ترسم نه از کمیِ ثواب خود می‌ترسم

هیچ مردی در جهان مانند پیغمبر که نیست
هیچ بختی بهتر از پیوند پیغمبر که نیست

چه سخت است داغ علمدار دیدن
غم یار، در اوج پیکار دیدن

با چفیه و جلیقه و قرآن شهید شد
یعنی که در میانهٔ میدان شهید شد

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله!
خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟
میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند
به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

عمری‌ست که دم‌به‌دم علی می‌گویم
در حال نشاط و غم علی می‌گویم

در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد
عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی
چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی

کربلای عمر هرکس بی‌گمان خواهد رسید
روز عاشورای ما هم یک زمان خواهد رسید

زآن یار دل‌نوازم شُکری‌ست با شکایت
گر نکته‌دان عشقی، بشنو تو این حکایت

نه از جرم و عقاب خود می‌ترسم
نه از کمیِ ثواب خود می‌ترسم