ابرهای سیاه می‌گریند
باز باران و باز هم باران
آه داغ بهار سنگین است
سوگ یاران و باز هم باران

با «بهشتی» که بود یک ملّت
ملّتی طعم داغ را حس کرد
باغبان جامۀ عزا پوشید
وسعت مرگ باغ را حس کرد..

مثل کوهی سترگ و افتاده
درّه‌ها زیر پای او بودند
او خودِ آسمان خودِ باران...
ابرها مبتلای او بودند

پیش او هر که ظلم را می‌خواست
گردبادی به خود فریفته بود
دیگران گرچه تشنۀ قدرت
او به خدمت، به عشق شیفته بود

سیّد لاله‌های عبّاسی
محو خود کرد یاس و شب‌بو را
مثل سیمرغ با خودش تا قاف
برد هفتاد و دو پرستو را..

کوه بود و لطیف بود؛ مگر
سختی و لطف می‌شود با هم؟!
آری آری! چه حال خوبی داشت
عشق را داشت، سادگی را هم

شمع پروانه‌های بی‌پروا
که شب از باورش هراسان بود
گرچه پر پیچ و خم نشان می‌داد
فتح لبخند او چه آسان بود

پا به پای سپیده در پاکی
مست «هَل مِن مَزید» می‌شد او
حقّ او... حقّ او شهادت بود
آه باید شهید می‌شد او