شعر هیأت شعر عاشورایی نثر ادبی اشعار مذهبی

سفینة النجات

ای تیر مرا به آرزویم برسان!
یعنی به برادر و عمویم برسان
حالا که پدر، تشنه لبیک من است
بی‌تاب خودت را به گلویم برسان

لبیک به اوست آرزویم؛ لبیک!
می‌گویم با خون گلویم لبیک
تفسیر عظیم «یتلظّی عطشا»ست
لب باز نمودم که بگویم: «لبیک»

من نیز یکی از آن همه مردانت
قابل شده این جان، که شود قربانت؟
حالا که بلا دور سرت می‌گردد
بگذار علی شود بلاگردانت

باید که به روی دست، قرآن ببرم
شش آیه از آن سوره انسان ببرم
تا قرآن باز، روی نیزه نرود
باید که تو را نیز به میدان ببرم

شش‌ماهه خود را که به میدان آورد
گفتند حسین، تیغ برّان آورد
سوگند به قرآن! که پی معجزه است...
این بار به جای تیغ، قرآن آورد!

بر حجت حق، حجت آخر شده است
با خون گلو، چشمه باور شده است
آیا علی‌اصغر است بر دست حسین؟
قرآن حسین، ثقل اکبر شده است

غوغای عطش بود و فراتی می‌خواست
از خضر نجات، آب حیاتی می‌خواست
طوفان بلا ساحل امنی می‌جُست
این قوم، سفینة النجاتی می‌خواست

او رفت که بی‌تاب کند لشکر را
از شرم عطش آب کند لشکر را؟
او در پی تشنه حقیقت می‌گشت
می‌رفت که سیراب کند لشکر را

طفل است؟ نه! این کمال خود را دارد
در یاری تو، مجال خود را دارد
این نیست تلظی و رجزخواندن اوست!
این شیر، زبان حال خود را دارد

این گریه، نه! زخم بر تن احساس است!
طفل است و تلظی... رجزش هم خاص است!
با تیر سه‌شعبه گفت دشمن، این طفل
هم قاسم، هم اکبر، هم عباس است

 می‌دید غریبی پدر را و... گریست
مادر را و سوز جگر را و... گریست
جز تیر، کسی حرف دلش را نشنید
بر حنجر او گذاشت سر را و گریست

هستی شما حرام شد ای مردم
آلوده به ننگ و نام شد ای مردم
«کیف یتلظی عطشا» یعنی که
حجت به شما تمام شد ای مردم!

شد گندم ری طعم هواخواهی‌شان
دیدی که چه بود اوج خداخواهی‌شان!
دیدی که چگونه اصغرم را کشتند
با نیت قربتةً اِلَی اللهی‌شان!