فاطمه مادر حسین و حسن
گله کرد از وصال شیرازی
می‌خواستم بیای با گلای انار
برات کوچه‌ها رو چراغون کنم
میزبان تو می‌شود ملکوت؟
یا ملائک در آستان تواند؟
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
علی بود و همراز او فاطمه
و گل‌های روییده در باغشان
کوه بودم، بلند و باعظمت
روی دامان دشت جایم بود
زیر باران دوشنبه بعدازظهر
اتفاقی مقابلم رخ داد
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
ای شکوهت فراتر از باور
ای مقامت فراتر از ادراک
