می‌گوید از شکستن سرو تناورش
این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
دل به دریا زد و دل از او کند
گرچه این عشق شعله‌ور شده بود
تو صبحِ روشنی که به خورشید رو کنی
حاشا که شام را خبر از تارِ مو کنی
اینک زمان، زمان غزل‌خوانی من است
بیتی‌ست این دو خط که به پیشانی من است
این سواران کیستند انگار سر می‌آورند
از بیابانِ بلا، گویا خبر می‌آورند
