شنیدم ره‌نوردان محبت
شدند آیینه‌گردان محبت
الهی به مستان میخانه‌ات
به عقل‌آفرینان دیوانه‌ات
دیدم گل تازه چند دسته
بر گنبدی از گیاه رُسته
این سجده‌ها لبالب چرت و كسالت‌اند
این قلب‌های رفته حرا بی‌رسالت‌اند
پیرمردی، مفلس و برگشته‌بخت
روزگاری داشت ناهموار و سخت
باید که تو را حضرت منان بنویسد
در حد قلم نیست که قرآن بنویسد
دست‌هایت را که در دستش گرفت آرام شد
تازه انگاری دلش راضی به این اسلام شد
