والایی قدرِ تو نهان نتوان کرد
خورشیدِ تو را نمی‌توان پنهان کرد
اینک زمان، زمان غزل‌خوانی من است
بیتی‌ست این دو خط که به پیشانی من است
آنجا که سکوت مرگ و استبداد است
خون شهدا، رساترین فریاد است
آرزوی کوه‌ها یک سجدۀ طولانی‌اش
آرزوی آسمان یک بوسه بر پیشانی‌اش
آن روز که شهر از تو پر غوغا بود
در خشمِ تو هیبت علی پیدا بود
