بهار و باغ و باران با تو هستند
شکوه و شوق و ایمان با تو هستند
شهد حکمت ریزد از لعل سخن‌دان، بیشتر
ابر نیسان می‌دمد بر دشت، باران، بیشتر
ماه غریب جادّه‌ها، همسفر نداشت
شب در نگاه ماه، امید سحر نداشت
دلش می‌خواست تا قرآن بخواند
دلش می‌خواست تا دنیا بداند
غزل عشق و آتش و خون بود که تو را شعر نینوا می‌کرد
و قلم در غروب دلتنگی، شرح خونین ماجرا می‌کرد
دل به دریا زد و دل از او کند
گرچه این عشق شعله‌ور شده بود
