در قاب عکست می‌تواند جان بگیرد
این عشق پابرجاست تا تاوان بگیرد
سوختی آتش گرفت از سوز آهت عالمی
آه بین خانۀ خود هم نداری محرمی
بهارِ آمدنت می‌برد زمستان را
بیا که تازه کنم با تو هر نفس جان را
بیا که شیشه قسم می‌دهد به عهد کهن
که توبه بشکن، این‌بار هم به گردن من
گاهی دلم به یاد خدا هست و گاه نیست
اقرار می‌کنم که دلم سر به راه نیست
آرامش موّاج دریا چشم‌هایش
دور از تعلق‌های دنیا چشم‌هایش
