با علمت اگر عمل برابر گردد
کام دو جهان تو را میسر گردد
سرخیِ شمشیر و سرنیزه تماشایی نبود
شام غمهای تو را لبخند فردایی نبود
بیا که عزم به رفتن کنیم اگر مَردیم
بیا دوباره به شبهای کوفه برگردیم
غمی ویرانتر از بغض گلو افتاده در جانش
بزرگی که زبانزد بود دراین شهر ايمانش
شراره میکشدم آتش از قلم در دست
بگو چگونه توان برد سوی دفتر دست؟
