همیشه مرد سفر مرد جاده بود پدر
رفیق و همدم مردم، پیاده بود پدر
نوزده سال مثل برق گذشت
نوزده سال از نیامدنت
چقدر دیر رسیدی قطار بی‌تو گذشت
قطار خسته و بی‌کوله‌بار، بی‌تو گذشت
شب مانده است و شعلۀ بی‌جان این چراغ
شب شاهد فسردنِ تنهاترین چراغ
دور تا دور حوض خانهٔ ما
پوکه‌های گلوله گل داده‌ست
میان خاک سر از آسمان در آوردیم
چقدر قمری بی‌آشیان در آوردیم
جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
