ای بهانۀ عزیز!
فرصت دوباره‌ام!
پر کشیده‌ام، چه خوب!
می‌پرم به این‌طرف، به آن طرف
دشت
گام‌های جابر و عطیّه را
ای نسیم صبحدم که از کنار ما عبور می‌کنی
زودتر اگر رسیدی و
آفتاب، پشت ابرهاست
در میانه‌های راه
قرآن که کلام وحده الا هوست
آرامش جان، شفای دل‌ها، در اوست
پل، بهانه‌ای معلّق است
تا به اتّفاق هم از آن گذر کنیم
شب در سکوت کوچه بسی راه رفته بود
امواج مد واقعه تا ماه رفته بود
