دنیاست چو قطره‌ای و دریا، زهرا
کی فرصت جلوه دارد اینجا زهرا؟
صبح شور آفرین میلادت
لحظه‌ها چون فرشتگان شادند
این آستان كه هست فلك سایه‌افكنش
خورشید شبنمی‌ست به گلبرگ گلشنش
ای باخبر ز درد و غم بی‌شمار من!
برخیز و باش، فاطمه جان، غمگسار من
علی كه آینۀ روشن خدای تو بود
همیشه آینه‌اش روی حق‌نمای تو بود
توان واژه کجا و مدیح گفتن او؟
قلم، قناری گنگی‌ست در سرودن او
