صبحی دگر می‌آید ای شب زنده‌داران
از قله‌های پر غبار روزگاران
دری که بین تو و دشمن است خیبر نیست
وگرنه مثل علی هیچ‌کس دلاور نیست
ما را دلی‌ست چون تن لرزان بیدها
ای سرو قد! بیا و بیاور نویدها
یکی از همین روزها، ناگهان
تو می‌آیی از نور، از آسمان
هجده بهار رفت زمین شرمسار توست
آری زمین که هستی او وامدار توست
