عمری‌ست انتظار تو ای ماه می‌کشم
در انتظار مهر رخت آه می‌کشم
صبحی دگر می‌آید ای شب زنده‌داران
از قله‌های پر غبار روزگاران
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
ما را دلی‌ست چون تن لرزان بیدها
ای سرو قد! بیا و بیاور نویدها
یکی از همین روزها، ناگهان
تو می‌آیی از نور، از آسمان
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بی‌کفنت را
