روزی که عطش به جان گل‌ها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خسته‌حالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
دریا بدون ماه تلاطم نمی‌کند
تا نور توست، راه کسی گم نمی‌کند
نشان در بی‌نشانی‌هاست، پس عاشق نشان دارد
شهید عشق هر کس شد مکانی لامکان دارد
قرآن که کلام وحده الا هوست
آرامش جان، شفای دل‌ها، در اوست
الا رفتنت آیۀ ماندن ما
که پیچیده عطر تو در گلشن ما
