خاکیان را از فلک، امید آسایش خطاست
آسمان با این جلالت، گوی چوگان قضاست
چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
نشان در بی‌نشانی‌هاست، پس عاشق نشان دارد
شهید عشق هر کس شد مکانی لامکان دارد
و کاش مرد غزل‌خوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
الا رفتنت آیۀ ماندن ما
که پیچیده عطر تو در گلشن ما
