کمر بر استقامت بسته زینب
که یک‌دم هم ز پا ننشسته زینب
عطش از خشکی لب‌های تو سیراب شده
آب از هُرم ترک‌های لبت آب شده
نوای کاروانت را شنیدم
دوباره سوی تو با سر دویدم
حال ما در غم عظمای تو دیدن دارد
در غمِ تشنگی‌ات اشک چکیدن دارد
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
بیاور با خودت نور خدا را
تجلی‌های مصباح الهدی را
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
دقیقه‌های پر از التهاب دفتر بود
و شاعری که در اندوه خود شناور بود
به خون غلتید جانی تشنه تا جانان ما باشد
که داغش تا قیامت آتشی در جان ما باشد
حضرتِ عباسی آمد شعر، دستانش طلاست
چشم شیطان کور! حالم امشب از آن حال‌هاست!
وقتی عدو به روی تو شمشیر می‌کشد
از درد تو تمام تنم تیر می‌کشد
جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
