او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
لطفی که کرده است خجل بارها مرا
برده‌ست تا دیار گرفتارها مرا
ماه غریب جادّه‌ها، همسفر نداشت
شب در نگاه ماه، امید سحر نداشت
دل به دریا زد و دل از او کند
گرچه این عشق شعله‌ور شده بود
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟
