غریبِ در وطن، میسوخت آن شب
درون خویشتن، میسوخت آن شب
ماه غریب جادّهها، همسفر نداشت
شب در نگاه ماه، امید سحر نداشت
تو همچون غنچههای چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
ای آنکه غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
دل به دریا زد و دل از او کند
گرچه این عشق شعلهور شده بود