او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
مشتاق و دل‌سپرده و ناآرام
زین کرد سوی حادثه مَرکب را
پیش چشمم تو را سر بریدند
دست‌هایم ولی بی‌رمق بود
بهار آسمان چارمینی
غریب امّا، امامت را نگینی
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟
